Jeśli po raz pierwszy myślisz o kilkudniowym wyjeździe w odosobnienie na łonie natury, pewnie
zastanawiasz się, jakie miejsce wybrać. Chciałbym podzielić się swoimi doświadczeniami, może okażą
się pomocne. Kiedy decydowałem się na swój pierwszy tego rodzaju wypad, wybrałem okolicę, którą
znałem z wędrówek z moimi przyjaciółmi. Kierowałem się tym, że sam pobyt samotny w lesie będzie
dostatecznym przeżyciem, więc nie chcę zwiększać trudności tego doświadczenia. Zależało mi przede
wszystkim na byciu samemu ze sobą, zobaczeniu jak mi jest w takich okolicznościach, jakie emocje i
myśli będą się pojawiać, nie chodziło o trudy przetrwania. Pojechałem do lasu, nad rzekę i w znanej
mi okolicy szukałem miejsca oddalonego od ludzkich siedzib i leśnych dróg, żeby ktoś spacerujący nie
zakłócił mojego spokoju. Znalazłem małą polanę na skarpie nad samą wodą – wystarczyło usiąść
opartym o pień drzewa i sam widok działał kojąco. Polana otoczona była gęstymi krzakami, więc
miałem poczucie oddzielenia od świata i osłonięcia. Miejsca wystarczyło na rozbicie małego namiotu.
Kilka kolejnych pobytów w następnych latach spędziłem w tym samym miejscu, było mi tam bardzo
dobrze – spokojnie, intymnie, bezpiecznie.
Z perspektywy wielu tego typu wyjazdów uważam, że na pierwszy raz warto wybrać miejsce, w
którym przede wszystkim będziesz się czuł bezpiecznie. Zapewne samo odczucie samotności, dźwięki
nocnego lasu, jeśli nie jesteś do tego przyzwyczajony, przyniosą pewien poziom niepokoju, nie ma
potrzeby go powiększać. Pomyśl może o miejscach, które znasz z wakacji, weekendowych wycieczek z
rodziną, rowerowych wypraw z przyjaciółmi. Sprawdź w sobie, które z nich niesie ciepłe
wspomnienie, do którego lubisz wracać myślami. To może być ważną wskazówką. Pamiętaj, że samo
miejsce ciebie przyciąga, ono ma ci coś do zaoferowania, skorzystaj z tego.
Kiedy już będziesz w wybranej przez siebie okolicy, poszukaj miejsca oddalonego od szlaków i ścieżek,
takiego, w które przypadkowy turysta nie trafi. Czasem warto przedrzeć się przez zarośla lub gęsty
fragment lasu, by znaleźć spokojną i urokliwą polanę. Nie ma co się spieszyć w wyborem, można
posiedzieć trochę w jednym miejscu i sprawdzić, czy ono jest odpowiednie, jak się tam czujesz.
Zamierzając spędzić w jednym miejscu kilka dni warto mieć na uwadze zacienienie i nasłonecznienie
w różnych porach – w letni dzień będziesz rano pewnie tęsknił do słońca po chłodnej nocy, a w
południe marzył o cieniu. Poza tym dla mnie bardzo ważną kwestia jest widok – lubię możliwość
nocowania w takim terenie, z którego rozciąga się szeroki widok na okolicę – na rzekę, jezioro, góry,
na polany. Jeśli mam spędzić parę dni w jednym miejscu, to wolę przeznaczyć czas na znalezienie
takiego z odpowiednim widokiem. I jeszcze jedna sprawa – uważaj na ścieżki zwierząt prowadzące do
wodopoju. Za dnia nie ma to znaczenia, zwierzyna wtedy nie przechodzi, ale z nocy wygląda to już
inaczej. Raz popełniłem taki błąd, nocując przy brzegu jeziora, niedaleko jedynego w okolicy zejścia
do wody. W środku ciemnej nocy wokół mnie słyszałem dźwięki przechodzących łosi, co budziło we
mnie prawdziwy strach. Czasem lepiej odejść nieco w bok od uroczego widoku, żeby w nocy spać
spokojnie. Kluczową sprawą natomiast jest to, by nie biwakować w rezerwacie lub Parku
Narodowym. Takie tereny objęte są ochroną, obowiązują w nich rozmaite zakazy, a służby leśne
pilnują ich przestrzegania, o czym sam boleśnie się przekonałem. W zwyczajnym lesie z pewnością
znajdziesz wystarczająco dobre miejsce dla siebie. Powodzenia!

Plemiona Indian Ameryki Północnej żyły w bliskim kontakcie z naturą, ludzie wierzyli i czuli,
że są jej integralną częścią. Ich los zależał bezpośrednio od zdolności odczytywania znaków i
sygnałów przyrody, a także od poszanowania dla niej. To poczucie stanowienia jedności ze
światem prowadziło i umożliwiało czerpanie z niego w sposób, który nam, członkom
współczesnej cywilizacji, mocno technicznej i ceniącej raczej racjonalność niż intuicję,
wydawać się może niezwykły. Jednym ze sposobów, w jaki Indianie korzystali z inspiracji
natury, była praktyka nazwana Vision Quest, czyli „wyprawa w poszukiwaniu wizji”.
Wojownicy, a wśród tamtych ludów każdy mężczyzna był wojownikiem, w ważnych
momentach życia wyruszali w odludne miejsca – w góry, na pustynię. Na spotkanie z naturą.
Robili to w chwilach będących wyzwaniem, przed ważnym polowaniem, przed walką.
Wyruszając, stawiali światu (bogom? naturze?) pytanie, na które potrzebowali znaleźć
odpowiedź. Wytyczali sobie niewielką przestrzeń, której nie opuszczali przez kilka dni.
Podczas samotnego pobytu wystawieni byli na trudy zimna bądź spiekoty, głodu i pragnienia.
Na realne niebezpieczeństwo. Czas płynął innym tempem, doświadczali odmiennych stanów
świadomości na skutek zmęczenia organizmu i powstrzymywania się od snu. Trwali w tym
przeżyciu otwierając się na to, co świat, którego nieodrodną częścią się czuli, będzie chciał im
powiedzieć. I zwykle mówił; poprzez wizje, subtelne znaki, głosy zwierząt, dźwięki przyrody.
Wracali do swoich obozów wzmocnieni i pewni tego, co mają robić. Z jasnością odpowiedzi.
Jak współcześni mężczyźni naszego świata mogą czerpać z tej tradycji? Tak bardzo
oddaliliśmy się od natury, że sama koncepcja czerpania mądrości z gór, rzek, nieba, wielu
ludziom wyda się śmieszna. Wszak mądrość to coś, co zostało zapisane słowami,
wypowiedziane i oczywiście dostępne w internecie. Mając pytanie, to prędzej tam
poszukamy odpowiedzi. Tylko, że na te najważniejsze życiowe pytania, wobec największych
osobistych kryzysów tam ich nie znajdziemy. Warto podjąć próbę i dać sobie czas w
oddaleniu. Postawić otwarte pytanie, może dotyczące pracy, może miłości, może ważnego
wyboru życiowego. I nie silić się na wypracowanie odpowiedzi, ale zawierzyć światu, że on
nam ją przyniesie. Wyruszyć w odludne miejsce, z namiotem, hamakiem albo do leśnego
domku. Bez książki, komputera, telefonu. Bez alkoholu. Przez kilka dni nie zajmować się
niczym specjalnym, po prostu otworzyć się na świat i na siebie, na głos płynący z
nieświadomych pokładów. Zaufać, że to coś, czego jesteśmy częścią, chce dla nas dobrze i
jest gotowe nas wspierać. Czuję to za każdym razem, kiedy spędzam samotnie kilka dni w
lesie, nad rzeką. Nie zamierzam wtedy roztrząsać konkretnych problemów, raczej pragnę
roztopić się w atmosferze otoczenia, ale kiedy wracam do domu, zdaję sobie sprawę z tego,
że pojawiły się nowe inspiracje, nowe pomysły, że pewne decyzje po prostu „się podjęły”.
Nie wiem jak to się dzieje i specjalnie mnie to nie interesuje, natomiast czuję rosnące
zaufanie do tego procesu. Jestem sam ze sobą i równocześnie nie sam, bo z całą otaczającą
mnie przyrodą, otwieram się na zewnętrze i na swoje wnętrze. I coś się z tego wyłania,
wyłaniam się ja, jakieś nowe aspekty mnie. Czuję wdzięczność dla tych drzew, wiatru, gór.
Czuję wdzięczność dla siebie.

Co jest moim powołaniem? Co powinienem robić w życiu? Skąd mam wiedzieć, która droga jest tą właściwą dla mnie? Te pytania przychodzą zwykle, kiedy już w życiu dokonaliśmy pewnych wyborów, przyjęliśmy określoną rolę w świecie, coś osiągnęliśmy i po jakimś czasie zaczynamy odczuwać dziwny brak. Niejasne przeczucie, że prawdziwe życie jest gdzie indziej. Pojawia się obawa: czy idę właściwą ścieżką? czy ona ma dla mnie sens? co będzie dalej? Częstą reakcją na to jest zagłuszanie niepokoju: jeszcze więcej pracy, więcej rozrywek, więcej sportu. Niektórzy próbują zmierzyć się z tą frustracją, poszukać odpowiedzi, zajrzeć w głąb. Traktują to jako szansę na lepsze zrozumienie siebie i dokonanie ważnego kroku. W takich momentach ważne jest, by umieć oddalić się od świata i spędzić trochę czasu w samotnie w ciszy.
“Dusza jest jak dzikie zwierzę” – pisze Parker Palmer, autor zajmujący się odnajdywaniem życiowego powołania – „silna, wytrzymała, rozumna. Wie, jak przetrwać w trudnych miejsca”. Twierdzi, że podobnie jak z prawdziwą zwierzyną: „jeśli usiądziemy cierpliwie pod drzewem, oddychając wraz z ziemią i stapiając się z otoczeniem, dzikie zwierzę może się pojawić”. No właśnie, jeśli usiądziemy cierpliwie pod drzewem. Bez pośpiechu, chęci osiągnięcia szybkiego efektu. Bez próby wyciśnięcia z siebie odpowiedzi. Kiedy naprawdę poddamy się światu, zawierzymy mu i zawierzymy sobie, zaufamy, że w głębi nas są odpowiedzi na kluczowe pytania, a one wyłaniają się nieśpiesznie, we własnym rytmie i na własny sposób. Tak się składa, że im bardziej czujemy się połączeni ze światem, z naturą, tym głębiej w siebie możemy zajrzeć. Możemy dostrzec swoją prawdziwą naturę. Kiedy siedzimy w ciszy, bez towarzyszącego na co dzień szumu, do którego tak przywykliśmy, że już nie zwracany na niego uwagi. Bez powiadomień, dzwonków telefonów, alertów wchodzimy w inny wymiar, w stan łagodnego rozluźnienia umysłu. To rozluźnienie niezbędne jest, by zauważyć płynące z głębi duszy sygnały. Dusza raczej nie krzyczy, potrzeba ciszy, by usłyszeć jej głos, odróżnić go. A może wręcz ona chce, by ją zaprosić, stwarzając warunki wymagające uważności, pełni obecności, gotowości do słuchania. Jak dzikie zwierzę, nie podejdzie i nie da się zobaczyć, kiedy idziemy lasem w hałaśliwiej grupie. Zaszyje się w gąszcz. Jeśli chcesz spotkać się ze swoją duszą, wyrusz w ciszy do lasu. Z cierpliwością. Z pokorą oczekiwania.