To był już chyba mój ostatni biwak z hamakiem tego lata. Chociaż krótki, to jednak dający, jak zawsze, uspokojenie, wyciszenie i dopływ świeżej energii. Rzeka płynęła prawie bezgłośnie, przyjemnie chłodna, nocą gwiazdy wydawały się być tak blisko. I przez cały czas dobiegały odgłosy jeleni – to przecież okres rykowiska, nocą aż las cały dudnił potężną siłą tych głosów.

Po raz kolejny doświadczam tego, jak niewiele potrzeba, by złapać dystans do codzienności, zwolnić bieg i zanurzyć się w sobie dzięki zanurzeniu w naturze.
A jak u was? Kto w tym sezonie wybrał się na wędrówkę do natury?

Na tegorocznym festiwalu Simbiosa w dniach 1-4 czerwca zaprosimy was do udziału w dwóch warsztatach. W piątek 2.04 razem z żoną Małgosią prowadzimy warsztat dla par pod nazwą Głębia relacji. Będzie to okazja do szczerej i otwartej komunikacji, wzajemnego zrozumienia siebie w relacji, docenienia tego, co dobre i wypowiedzenia tego, co potrzebuje zostać powiedziane. W atmosferze szacunku i uważności.

W sobotę wspólnie z Andrzejem Rubajem zapraszamy mężczyzn na warsztat Męska Ścieżka. Może być to pierwsze doświadczenie spotkania w wyłącznie męskiej grupie, poczucia tej niezwykłej energii, która w takich okazjach się ujawnia. Będzie zarówno dynamicznie i dziko, jak refleksyjnie i uważnie. Zobaczcie sami.

https://simbiosa.pl/program-simbiosa/

https://www.facebook.com/events/741253240427877

W niedzielę kolejna grupa zakończyła drugi etap Męskiej Ścieżki. Wiele ważnych momentów, wzruszających, poważnych, a także radosnych i lekkich. Zwykle właśnie na drugim etapie budują się głębokie więzi między uczestnikami, poznajemy się lepiej i coraz bardziej dostrzegamy w innych podobieństwo do siebie. Czujemy się bezpieczniej w męskiej grupie. W swoim plemieniu. Ten warsztat zawsze przepełnia mnie wdzięcznością, za to, że mogę tego doświadczać, być częścią tej podróży. Za to, czym dzielą się uczestnicy, za ich odwagę i uważność. Do zobaczenia na trzecim etapie w czerwcu.

Dziesięć lat temu spotkaliśmy się w tej sali po raz pierwszy. Było nas wtedy dwunastu, w części znajomych, w części obcych sobie mężczyzn. Niektórzy przyszli w odpowiedzi na zaproszenie, które skierowałem do nich bezpośrednio, inni dowiedzieli się skądś pocztą pantoflową. Chciałem, żebyśmy stworzyli przestrzeń do bezpiecznej i autentycznej rozmowy w męskim gronie. Żebyśmy wspólnie zastanowili się, czego oczekujemy od tego Kręgu, jak ma on wyglądać, jak chcemy rozmawiać. I tak to się zaczęło, kilka prostych zasad, otwarta formuła, gotowość do podjęcia eksperymentu i sprawdzenia, co się wydarzy. Przez te lata spotykaliśmy się regularnie w każdy pierwszy poniedziałek miesiąca, rozmawiając o tym co dla nas ważne, co aktualnie przeżywaliśmy; o sprawach trudnych i poważnych, o troskach i o radościach. Grono się zmieniało, niektórzy przychodzili przez lata i przestali się pojawiać z powodów, których nie znamy, w ich miejsce pojawiają się kolejni. Są osoby, które wracają po miesiącach lub latach, traktując tę przestrzeń, jak to określają „jako kotwicę”. Niektórzy przyjeżdżają z daleka, by spędzić w tym gronie dwie godziny. Uczyliśmy się i wciąż się uczymy rozmawiania. Słuchania siebie, pogłębiania rozmowy, dopytywania tak, by dochodzić do sedna. Milczenia. Nie teoretyzujemy, mówimy o sobie, o własnych przeżyciach i emocjach, o swoim życiu. Mężczyźni w różnym wieku, z różnych życiowych ścieżek, z różnym bagażem. Tworzymy coś, co dla mnie jest rodzajem sieci, bezpieczną przestrzenią do wymiany, dawania i brania. Zaplatamy tę sieć, dzieląc się otwarcie sobą i przyjmując innych takimi, jakimi są. To dla mnie jest największą wartością tego Kręgu: możliwość czerpania ze wsparcia innych, kiedy tego potrzebuję i możliwość dawania wsparcia, kiedy sam stoję na stabilnym gruncie.

W ubiegły piątek świętowaliśmy te dziesięć lat rozmów, zacieśniających się relacji, humoru i wzruszeń. Wierzę, że będziemy kontynuować tę wymianę tak długo, jak będzie to nam potrzebne. Wierzę, że w jakimś stopniu pomaga nam to w życiu. W moim przypadku jestem tego pewien. Dziękuję Wam!